Ένα ακριβό παραμύθι που δεν έχει σχέση με καθαρό ρεύμα ή με "Σωτηρία" -- Σχηματάρι, 25-1-2019

Παρουσίαση στο Σχηματάρι, 25-1-2109 (pdf)

Α. Βάζουμε αιολικά (και άλλες λεγόμενες ΑΠΕ) μόνο επειδή:

• μας το επιβάλλουν οι Γερμανοί και οι εδώ εκπρόσωποί τους (χωματουργοί, επιχειρηματίες φυσικού αερίου και άλλοι)
• είναι "υποχρεωτικά" με κινούμενους στόχους ποσοστώσεων. Πετύχαμε το 20-20-20 και πάμε για 50-50-50 ή όποιος είναι σήμερα ο στόχος
• αυτοί που τα βάζουν και τα λειτουργούν βγάζουν τζάμπα λεφτά πληρωμένα από εμάς
• μετά 25 χρόνια προπαγάνδας, ο πολύς κόσμος έχει πιστέψει ότι κάνουν κάτι καλό.  Και για αυτό πολλοί δεν αντιδρούν, μας έχουν πείσει ότι «κάνουν καλό»..

Β. Ωστόσο, ο καταναγκασμός και τα παραμύθια προσκρούουν σε θεμελιώδη φυσική και απλή αριθμητική:

Ασέβεια προς την δημιουργία

Αναπτέρωση ελπίδων σε αυτούς που ζουν χωρίς ελπίδα, σε μέρος με συρρικνούμενο πληθυσμό, που έχει δεχθεί υποσχέσεις αντί για αντίληψη...

Με ηθελημένη ερήμωση και, χωρίς αντιστάσεις, κατάκτηση των βουνοκορφών από ανεμογεννήτριες και ό,τι άλλο, με εκπαρθένευση της φύσης, ασέβεια προς την δημιουργία, διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας, κατολισθήσεις και θέα σιωπηλών βρυκολάκων...

Και οι υπεύθυνοι θα τα ακούσουν αυτά σαν να είμαστε κουνούπια σε μεσημεριανό καλοκαιρινό ύπνο.

Ο αγώνας με τα θηριώδη συμφέροντα χρειάζεται και την άνωθεν βοήθεια

Ο Αρχιμανδρίτης Δοσίθεος είναι στην Μονή Ταρτάνας

Κϊνδυνος μαζικής αλλοίωσης του περιβάλλοντος και τελειωτικής εξαφάνισης του ορεινού πληθυσμού

Η παρουσίαση της Λ. Θανασούλα, εδώ

Σήμερα είμαστε εδώ γιατί μας καλεί μία ανάγκη, μοναδική και με πολλές ιδιαιτερότητες. Για πρώτη φορά στην ιστορία της η Ευρυτανία αντιμετωπίζει έναν πρωτόγνωρο, άγνωστο στις διαστάσεις του κίνδυνο, τον κίνδυνο της μαζικής αλλοίωσης του περιβάλλοντός της, των αξιών της, της τοπικής οικονομίας και την τελειωτική εξαφάνιση του ορεινού πληθυσμού. Ας δούμε όμως τι συμβαίνει.

Στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής πολιτικής για την αντιμετώπιση της αλλαγής του κλίματος και τις αλλαγές στην ενεργειακή αγορά η Ευρυτανία χαρακτηρίστηκε Περιοχή Αιολικής Προτεραιότητας (ΠΑΠ2) τον Φεβρ. 2007, σύμφωνα με το Ειδικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού Αειφόρου Ανάπτυξης –ΑΠΕ (Ε.Π.Χ.Σ.Α.Α-ΑΠΕ) με νόμο Σουφλιά.

Στην πράξη αυτό σημαίνει, για τη στιγμή που μιλάμε, τον χάρτη που βλέπετε, της Ρυθμιστικής αρχής ενέργειας που χωροθετεί ανεμογεννήτριες και μικρά υ/α σε κάθε κορυφή, πλαγιά και ποτάμι. Και μετατρέπει την Ευρυτανία επιεικώς σε Ελευσίνα ή Ασπρόπυργο. Η Ευρυτανία όμως συμμετέχει με το ποσοστό που της αναλογεί 14% στο εθνικό ενεργειακό μέσω του υδροηλεκτρικού φράγματος των Κρεμαστών και δεν υποχρεούται να θυσιάσει άλλους από τους πόρους της.

Κλιματική Αλλαγή: Φυσικό φαινόμενο των τελευταίων 4,5 δις ετών, δεν "φταίμε" εμείς και το CO2 δεν είναι ρύπος

Η παρουσίαση του καθ. Στ. Αλεξανδρή, εδώ

Η μεταβολή του κλίματος είναι αέναη φυσική διαδικασία που ξεκίνησε με την δημιουργία της Γης. Το ατμοσφαιρικό διοξείδιο του άνθρακα αλλάζει διαχρονικά και είναι σήμερα σε σχετικά χαμηλά επίπεδα. Το κλίμα αλλάζει κυρίως από διακυμάνσεις στην τροχιά και περιστροφή της Γης, την ηλιακή δραστηριότητα, την αλληλεπίδραση μαγνητικού πεδίου του Ήλιου με την κοσμική ακτινοβολία και την δημιουργία νεφών, τις αλλαγές στα ωκεάνια ρεύματα και από άλλους λόγους.

Αλλαγές στο κλίμα έχουν συμβεί και καταγραφεί ιστορικά στο παρελθόν (πχ η θερμή Μεσαιωνική περίοδος).   Αυτό που ακούμε σαν "Παγκόσμια Θέρμανση" ή "Κλιματική Αλλαγή" είναι από προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών και διαφέρουν και διαψεύδονται από πραγματικές μετρήσεις. Οι πάγοι (που ακούμε ότι χάνονται) είναι βασικά στην θέση τους. Το CO2 δεν είναι "ρύπος", όπως εννοούμε τους ρύπους και είναι πολύ λιγότερο σημαντικό "αέριο του θερμοκηπίου" από ότι οι απλοί υδρατμοί. Η πιο σίγουρη συνέπεια της αυξημένης αν και απειροελάχιστης παρουσίας του στην ατμόσφαιρα είναι το πρασίνισμα του πλανήτη: Περισσότερη φωτοσύνθεση.

Μπορεί αυτή η άποψη να θεωρείται "αιρετική" αλλά στηρίζεται από πολλούς διακεκριμένους επιστήμονες.

Γιατί γεμίζουμε την Ελλάδα με λεγόμενες «Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας»;

Η παρουσίαση του Δ. Παυλάκη, εδώ

Οι ΑΠΕ είναι τεχνολογία του 1960 που έγιναν της μόδας με τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970, και βασικά απέτυχαν, από τότε. Ο αέρας και ο ήλιος είναι δωρεάν, αλλά η μετατροπή τους σε χρήσιμη ενέργεια δεν είναι εύκολη ή φθηνή. Κυρίως απέτυχαν επειδή το ρεύμα δεν αποθηκεύεται, πρακτικά, και επειδή η ενσωμάτωση μεταβλητής ενέργειας σε ηλεκτρικά δίκτυα είναι προβληματική. Κανείς δεν τις ήθελε.

Η μόνη «τεχνολογική» επανάσταση με τις ΑΠΕ είναι ότι έγιναν υποχρεωτικές με επίσης υποχρεωτικές πολλαπλές επιδοτήσεις, με έναν Γερμανικό νόμο του 1992. Αυτός ο νόμος παρείσφρησε σε άλλες εθνικές νομοθεσίες (στην Ελλάδα το 2010) με το άλλοθι της επικείμενης καταστροφικής υπερθέρμανσης της Γης που λίγο αργότερα μετονομάστηκε «Κλιματική Αλλαγή». Η θεωρία ήταν ότι με τις ΑΠΕ θα υποκαθιστούσαμε ορυκτά καύσιμα και θα μειώναμε το CO2 που υποτίθεται προκαλεί την «Κλιματική Αλλαγή».

Αιολική ισχύς και περιβαλλοντικές επιπτώσεις

η παρουσίαση του Εμμ. Κοπανάκη, εδώ

Ακούμε ότι τα αιολικά παράγουν το καθαρότερο ρεύμα και ότι πρέπει και εμείς να συμβάλλουμε στην παραγωγή ενέργειας

Σε ένα δίκτυο η προσφορά ρεύματος πρέπει να είναι ίση με την ζήτηση, σε σταθερή τάση (220V) και σταθερή συχνότητα (50Hz).  Και, τυπικά, η μεταβλητή ζήτηση καλύπτεται από μεγάλες θερμικές μονάδες βάσης,  θερμικές μονάδες αιχμής, και από υδροηλεκτρικά (στα οποία  η Ευρυτανία έχει ήδη συμβάλει σημαντικά).

Με το πρόσχημα της Κλιματικής Αλλαγής, έχουν μπει και πολλά αιολικά στο δίκτυο. Που όμως, ενώ φαίνονται να συνεισφέρουν στην ηλεκτροδότηση, είναι μεταβλητά, με συνέπεια να αυξάνουν την σπατάλη καυσίμων και τις σχετικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα.

Και ενώ οι λιγνιτικές μονάδες δαιμονοποιούνται με καρκίνους (που, επιδημιολογικά και μόνο δεν είναι στις λιγνιτικές, αλλά σε άλλες περιοχές) και με το διοξείδιο του άνθρακα που ίσως δεν είναι καν το πρόβλημα,  τα αιολικά δεν είναι αθώα αφού πέρα από την αμφιλεγόμενη ενεργειακή συμβολή τους, βλάπτουν την ορεινή χωροταξία, τις πηγές και την ορνιθοπανίδα και έχουν προβλήματα από σεισμικότητα και πάγους. Και τα κουφάρια τους θα παραμείνουν για πάντα στα βουνά.

Τα μικρά υδροηλεκτρικά θα κατακλύσουν την Ευρυτανία και την Πίνδο. Αξίζουν τον κόπο και την ζημιά;

Η παρουσίαση του Γ. Καραβίδα, εδώ

Τα μεγάλα υδροηλεκτρικά, παρά τις αρχικές τους παρεμβάσεις και ζημιές είναι γνωστά και χρήσιμα στην ηλεκτροδότηση, και στην χώρα μας.

Τα μικρά υδροηλεκτρικά, σε αντίθεση με τις ωραιοποιημένες εικόνες και την ίσως θετική εμπειρία στο εξωτερικό (σε μέρη με τρεχούμενα μικρά ποτάμια), καταλήγουν χωματουργικές παρεμβάσεις σε παρθένες περιοχές, με σοβαρές ζημιές στο οικοσύστημα, δέσμευση και "μάστευση" νερών και εκτοπισμό ντόπιων που βασίζονται σε αυτά τα νερά, με περιορισμένο ενεργειακό όφελος.

Και τα "έργα" εύκολα καταλήγουν με αυθαιρεσίες που δεν έχουν καν σχέση με τις αδειοδοτήσεις, με περιορισμένη ικανότητα αντίδρασης από τοπικές κοινωνίες.